Vanaf het moment dat ze het abc onder de knie kreeg, las ze. Nee, vrat ze boeken. Pinkeltje, Beckman en later Allende, King… Onverstoorbaar. Lezen moest ze. En dat is nooit veranderd. Maar zelf iets schrijven?

Na de eerste echte liefdesbreuk vertrouwde ze haar hartezeer aan het papier toe. Wat een opluchting bood dat. Heerlijk. Maar de pijn sleet, en zo ook de noodzaak om te schrijven.

Ze ging werken en leerde de fijne kneepjes van het vak. Persberichten, artikelen, zakelijke teksten; schrijven haar steeds makkelijker af. Ze kreeg er lol in. Maar dat je ook buiten je werk om, gewoon voor jezelf, kon schrijven? Dat kwam niet in haar op.

En toen, op een dag, ging de CV-ketel kapot. Terwijl ze – gehuld in drie truien, sjaal en winterjas – drie dagen lang op de nieuwe Calenta wachtte, typte ze met stijve, verkilde vingers haar eerste blog. De eerste van velen. Er volgden zakelijke blogs, persoonlijke teksten, reisverslagen en verhalen. Het was verslavend. Ze ging meedoen aan schrijfwedstrijden, nam deel aan schrijfevenementen en sloot zich aan bij de schrijfkring.

Het schrijven werd noodzaak. Wat er om mij heen gebeurde, werd in mooie zinnen in haar hoofd opgeslagen. Het borrelde, moest eruit, op papier gezet. Schrijven werd als lezen. Onverstoorbaar. Schrijven moest ze. En dat is nooit meer veranderd.

In haar hoofd zit een hardnekkig beeld, van een dikke pil in haar boekenkast. Ingeklemd tussen Allende en King. Met een prachtige omslag waar – hee, kijk nou! – haar naam op staat. Dat boek gaat er komen, ooit. Al mag dat van haar nog heel veel kortere verhalen duren.

Schrijfkring, april 2017

Opdracht: schrijf een korte biografie over jezelf.