Vandaag is een spannende dag. Op van de zenuwen word ik een half uur voor de wekker wakker, neem een douche, kleed me aan en maak vervolgens, tien minuten eerder dan normaal, mijn dochter wakker. Bij haar zijn gek genoeg geen zenuwen te bespeuren. Kalm wordt ze wakker en kijkt me aan. Dat ze er in haar hoofd wel mee bezig is, blijkt als ik vraag wat ze aan wil. ‘Een tijgerjurk!’ antwoordt ze gevat op mijn vraag.
Waarom het een spannende dag is? Nou, mijn dametje houdt haar eerste spreekbeurt! En daar kan ik plaatsvervangend zenuwachtig van worden… Over tijgers gaat ze vertellen, omdat ze dat zulke mooie dieren vindt en omdat het haar wel leuk zou lijken om onze rode kater Paul mee naar school te nemen. Want dat is ook een katachtige. En met wat zwarte strepen erop geverfd is het net een tijger. Toch?
Toch niet.
Niet uit het veld geslagen door deze tegenvaller is ze aan de slag gegaan. Haar eigen collectie met boeken over tijgers heeft ze uitgebreid met naslagwerken uit de bibliotheek. Vervolgens heeft ze haar broer gecharterd om haar te helpen met een presentatie in PowerPoint. Dat hij als de expert werd gezien en niet mama! Je zag zijn zelfvertrouwen groeien. Met als resultaat een prima presentatie, een Koenders-coproductie met tekst, plaatjes en zelfs een filmpje. En dat allemaal in een eigenlijk best logische volgorde.
Meerdere keren heeft ze de spreekbeurt op mij geoefend. Zonder tekst op papier of een spiekbriefje, gewoon uit het blote hoofd. En dat ging prima! Nee, inhoudelijk gaat het helemaal goed komen, daar maak ik me verre van zorgen over. Ze is alleen zo verlegen en introvert, mijn meiske… Hoe groter de groep, hoe zachter haar stemgeluid. Ze zegt zelf dat ze in de klas eigenlijk maar weinig zegt (wat ze overigens thuis ruimschoots compenseert, maar dat terzijde). En nu moet zij, mijn grote kleine meisje van nog net geen 9, een verhaal vertellen voor een groep van 28 leeftijdsgenoten en twee juffen…
Heel bewust vraag ik haar niet of ze het spannend vindt. Het is een té suggestieve vraag waar je, als je nog niet zenuwachtig bent, helemaal van in de stress kan schieten. Gelukkig vraagt ook niemand aan mij of ik het spannend vind. Want daarop is het antwoord een volmondig JA.
In haar mooiste lichtblauwe tuniek, met vlecht in het haar en in haar tas de USB-stick met daarop de presentatie breng ik haar naar school. De hele ochtend spookt ze door mijn hoofd. Zou ze al? Hoe zou het gaan? Hoe voelt ze zich nu? Gek word ik ervan…
Om 12 uur sta ik op het schoolplein. Tien tergende minuten te laat komt ze de deur pas uit. Met een stralend smoeltje. Het ging goed! Ze heeft haar verhaal zonder horten of stoten verteld, al had het volume iets harder gemogen. Ook had iedereen meegedaan aan de quizvragen die ze aan het einde van haar presentatie heeft gesteld. ‘Sommigen hadden het fout, mam! Dan hebben ze toch gewoon niet goed opgelet’, vertelt ze me verontwaardigd.
Juf heeft haar beloond met een 7. Van mij krijgt ze een 10! Met een gouden randje. En een zonnetje. En een croissantje bij de lunch.
Blogs automatisch in je mailbox? Laat dan hier je mailadres achter:
