Met de moed in haar schoenen kijkt ze naar het witte scherm voor zich.

‘Een dialoog’ zucht ze. ‘Leuke opdracht, hoor, maar waarover moet ik in hemelsnaam schrijven? Nou, dank je wel, Hanneke.’ Ze wrijft met haar handen hard over haar wangen, in haar ogen en blijft zo zitten. Ze zuigt de lucht diep in haar longen en blaast het puffend weer uit.

‘Kom op dan! Schrijf dan, als je durft!’

Verschrikt kijkt ze op en om zich heen. Niets. Niemand. Verbeelding. Toch? Na een gespannen minuut zakken haar hartslag en schouders weer naar normaal. Ze laat haar hoofd moedeloos hangen. ‘Zoveel dialogen! Kan gewoon geen keuze maken’, mompelt ze gefrustreerd in zichzelf. ‘Alles kan een dialoog zijn. Alles! Maar wat is interessant genoeg? Spannend genoeg? Of… juist alledaags genoeg?’ Ze sluit haar ogen en probeert zich verwoed en tevergeefs een geschikte dialoog voor de geest te halen.

‘Keuzes. Keuzes! Is het ook een keuze om mij hier nutteloos te laten staan? Verveel me kapot hiero, heb het wel gezien op links…’

Verschrikt kijkt ze weer op. Haar hart boinkt in haar keel, haar schouders één brok stramheid. ‘Wie… waar… getver, wie bén je. Waar ben je?’

‘Hier zo! Recht voor je. Op de plek waar je niet naar durft te kijken, schrijversblokje.’ De stem klinkt uitdagend, ongeduldig, tikkeltje bozig.

Gespannen staart ze in de richting van de stem. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes, in de hoop dat ze zo beter ziet. ‘Waar ben je dan? Ik zie niemand.’ Haar ogen dwalen snel en onrustig door de kamer. ‘Ik ben toch niet gek? Ik bén toch helemaal alleen. Toch?’ Ze merkt zelf dat haar stem klein en benepen klinkt. Bangig. Angstig. ‘Schijterd’, denkt ze in zichzelf.

‘Inderdaad ja, schijterd. Dat ben je. Als je die spleetogen nou eens een kwart slag draait, pas ik er precies in.’

Als vanzelf laat ze haar hoofd langzaam op haar rechter schouder rusten, terwijl haar ogen het beeldscherm van haar Mac niet loslaten. Dan ineens…

‘Ik ben aan, ik ben uit. Aan. Uit. Aan. Uit. Knipperen heet dat. Kan niet anders, zo ben ik gemaakt. En ik sta… linksboven in het hoekie. Kan nie missen op dat maagdelijke witte vel. Nou, zie je me nou?’

‘De cursor? Jij?’ stamelt ze vol ongeloof.

‘Nou nou, poe poe. Jij hebt het licht ook niet uitgevonden, hè. Slome slak. Als dat met jouw geschrijf net zo snel gaat, is er met jou geen lol te beleven. Leeghoofd…’

Ze voelt iets opborrelen. Vanuit haar tenen, zo omhoog. Haar ogen trekken zich van streepjes in een donkere frons. Geïrriteerd: ‘Zeg, zo kan het wel weer. Even dimmen, jij, met je bijdehante opmerkingen.’

‘Dimmen. Dimmen? Hahaha, zou je wel willen, hè. Dat kan lekker alleen als jij de computer uit zet. En aangezien je een dialoog moet schrijven, ga je dat lekker toch niet doen. En aangezien dat ook niet lukt, zitten we nog wel even met elkaar opgescheept.’ Ritmisch, constant, irritant blijft het zwarte streepje knipperen in de linker bovenhoek terwijl het de woorden staccato uitspuugt.

‘Wat wil je dan, dat ik je ga verplaatsen?’

‘Zoooo! Dat heb je weer snel geraden! Beetje beweging zou me geen kwaad doen, nee. Van links naar rechts, van boven naar onder. En misschien wel naar een volgende pagina. Maar ik zie dat niet zo zitten, met jou. Schijterd. Schrijversblokje. Wannabe writer. Nep-auteur. Leegho…’

‘Ik zal je krijgen, stom ding!’ Midden in zijn zin zet ze haar vingers op de toetsen. Al snel merkt ze dat ze, zolang ze de letters raakt, de cursor niet ziet. En vooral: niet hoort. Ze typt. En typt. Het blijft stil vanaf het scherm. Behalve als ze even stopt om haar gedachten te ordenen.

‘Yiehaaaa!!! Cool man. Nee, niet stoppen nou. Ga door. Ga door!’

Ze glimlacht. Typt verder. En sluit daarna snel het document en haar computer af.

Schrijfkring, februari 2016

Opdracht: schrijf een dialoog.