Dag lieve, mooie en energieke Sabine. Prachtig mens. Waar je ook bent, een dikke kus van mij… Want vandaag ben je jarig. Als je nog zou leven, zou je vandaag 36 jaar zijn geworden. Maar een noodlottige en fatale val van de trap heeft ervoor gezorgd dat jouw teller op 30 is blijven steken. Met de zwangerschapshormonen nog in je lichaam ging je even een verdiend drankje halen met een vriendin. Misschien wel een proost op bijna 5 weken moederschap? Een avondje weer vrouw voelen, los van je kleine meid?
Sabine, 28 april 1975 – 23 januari 2006
Wie zal het zeggen… De feiten zijn hard. Haar eerste glimlach was vast voor jou bedoeld maar is verdronken in de vele tranen om haar heen. Je was zo blij met haar. Je straalde toen ik een week voor je overlijden op kraamvisite kwam. Je zat vol plannen. Leuke dingen doen met de kinderen, want we hadden nu allebei een gezinnetje. Naar het Vondelpark voor een picknick! En zeker snel op zoek naar een oppas, want voor jou stond het vast: ik ben moeder maar ook zeker een vrouw.
Daar was ik wel jaloers op. Dat jij al zo snel na de bevalling je oogkleppen van het moederschap kon afgooien. Dat jij al uit eten ging, met je dochter in de maxi cosi of zelfs al dacht over een avondje stappen. Terwijl ik na twee jaar moederschap nauwelijks de deur uit ging zonder de kinderen. Maar dat was jij wel ten voeten uit! Genieten was jouw levensmotto. Altijd vol energie, je leefde elke dag alsof het de laatste zou kunnen zijn. Gelukkig maar, al had je dat wat mij betreft niet zo letterlijk hoeven nemen.
Bien, wat hebben we een lol gehad! Ik kwam boven je wonen, midden in het centrum van Haarlem. Het klikte vanaf het eerste moment. Jij studeerde nog, ik had net mijn eerste baan. Geen geld maar een plezier dat we hadden. Vaak met eten of drank als bindende factor. Je maakte mij deelgenoot van je leven. Van al je diepe dalen en extreem hoge pieken. Ik luisterde en zorgde zo nu en dan dat je de realiteit weer onder ogen zag. Jij daarentegen leerde mij de realiteit zo nu en dan even uit het oog te verliezen. Gewoon gek doen, even niet denken aan de dag die komen gaat. Dat zien we morgen dan wel weer.
Ik ben, toen je een jaar dood was, nog bij je graf geweest om bloemen te leggen. Ironisch genoeg kon ik je niet vinden. Ik heb meer dan een uur gedoold over het kerkhof. En toen ik je had gevonden, was er geen tijd meer om even bij je te blijven. Ik moest mijn oudste van school halen. Wat moet jij daarom hebben gelachen daarboven. Ik rennend langs de zerken, kind in paniek huilend in de buggy en de bloemen steeds krampachtiger tussen mijn handen geklemd. Ja, daar hield je wel van. Humor, uit het leven gegrepen.
Je leeft maar één keer, dus doe de dingen die je leuk vindt. Na je overlijden is jouw waarheid pas echt tot mij doorgedrongen. Ik ben van baan veranderd en even later een opleiding gaan volgen. Alles meer gericht op mijn eigen ontwikkeling en plezier dan op de verwachtingen van anderen. Jij had daar altijd al schijt aan. Soms voelt het alsof jij mij daar een klein stukje van hebt gegeven. Als afscheidscadeau. Want waar jij nu bent, heb je dat vast niet meer nodig. En ik? Ik kan het wel gebruiken. Gelukkig hoef ik maar aan jou te denken om dat stukje te activeren.
Ik denk nog vaak aan je. Aan hoe je was, en hoe het nu met je zou zijn als je nog zou leven. Met je dochter en vriend gaat het goed, heb ik gehoord. Een nieuwe relatie zorgt voor een stevige ondergrond voor jouw mooie bloem om uit te komen. Iedereen heeft de draad van zijn of haar leven weer opgepakt. Al is het hier wel saaier zonder jou. Ik hoop dat er een hemel is, dan kom ik je weer tegen. Maar niet te snel hoor, ik heb nog lang niet alles uit het leven gehaald. Tot die tijd blijf je bij mij in gedachten. En voor nu, neem er eentje van mij. Zet die dooie boel daarboven eens als vanouds op zijn kop. En laat het vandaag een hemels feestje zijn!
Op het leven, proost!
Blogs automatisch in je mailbox? Laat dan hier je mailadres achter:
1000 maal dank voor je mooie brief.
ik heb hem met tranen gelezen.
Lieve Nienke, Heel veel dank voor deze prachtige brief. Je hebt hierin met prachtige woorden en zinnen aangehaald hoe bijzonder “onze Sabine” was.
Wij hebben zeker ook geproost op Bien!
Emmy (zus van Gerda).
Nienke,
Wat een mooie woorden! Precies wat ik zou willen schrijven, maar ik heb de schrijversgave niet. Dat stukje dat je over de begraafplaats loopt en het graf pas vind op het moment, dat je weer weg moet om je moederlijke taken te doen. Zo herkenbaar!!! Ook ik moet weer op tijd bij school staan om Noortje op te halen, nadat ik bij het graf ben geweest. Tissues en mascara liggen dan klaar op de bijrijdersstoel zodat ik nog een beetje fatsoenlijk het schoolplein op kan.
Dank je wel.
Liefs, Mitzi (nicht van Bien)
Ineens herinnerde ik me je naam vanochtend weer, Sabine Blansjaar. Al jaren kon ik niet op je achternaam komen. In (uit mijn hoofd) 2002 liep ik als meisje uit Drenthe een jaar stage in “het Westen”. Daar heb ik je ontmoet op “de Merel” waar jij werkte. Vrolijk, vol energie en altijd aardig tegen me. Af en toe nam je me mee op sleeptouw naar Haarlem, in je auto waar je bij de stoplichten gas moest blijven geven omdat ie anders af zou slaan. Ook herinner ik me nog dat ik onder werktijd een keer je haren hebt geknipt. Je wilde het ineens kort en dat moest maar gelijk gebeuren! Schaar opgezocht en ik was het slachtoffer. Wie kon het beter voor haar knippen, ik of één van de (verstandelijk gehandicapte) clienten? Met bonkend hart knipte ik je haren.
Sociale media bestond nog niet, dus na mijn stage hadden we geen contact meer. Toch heb je in de jaren erna invloed gehad op mijn leven. Genieten, niet te moeilijk doen.
Nu kom ik erachter dat je niet meer leeft. Ik weet zeker dat je enorm gemist wordt…
Ik heb bij Sabine in de klas gezeten op het schoter en ik ben nog met haar op vakantie geweest naar Limburg. Ik weet dat het 10 jaar later is. Ik kon toen niet naar de begrafenis want zelf was ik net als Sabine toen, ook net bevallen. Wat een herkenbare verhalen. Zo veel jaren later denk ik nog aan haar en wil ik haar graf graag bezoeken. Wie kan mij helpen met de plaats van haar graf?
Beste Jeannette
Ik Gerda de moeder van Sabine googlede zojuist haar naam,gewoon om haar naam weer eens geschreven te zien staan.Dit is toch al een verdrietige maand en ik denk dan extra veel aan haar.
Zo zag ik jouw berichtje.
Sabine is begraven op begraafplaats Westerveld in Driehuis.Bij de ingang links kun je bij de receptie een plattegrond krijgen om haar graf te bezoeken.
Wat fijn dat je nog aan haar denkt,dat doet mij goed.
Groeten,
Gerda Blansjaar.
Lief buurmeisje uit de Van Nes, vandaag alweer 12 jaar geleden. Het is geweldig om te lezen hoe jij, het kleine zusje van Jeroen, jouw leven invulde met plezier, mensen en liefde. Het blijft zo onwerkelijk dat er veel te vroeg een eind aan jouw mooie leven is gekomen.
Wat een mooi verhaal. Ik heb met Sabine gewerkt. En ik herken haar zo in jouw prachtige verhaal. Ze heeft echt een plekje in mijn hart. Af en toe denk ik aan haar dochter Bloem en vraag ik mij af hoe het met haar gaat. Als ik het nummer van Marco Borsato hoor dan denk ik aan Sabine. Vandaag moest ik ook aan haar denken en ook ik zocht haar naam op in Google en kwam hier terecht.
Zojuist bekeek ik een klassenfoto uit het schooljaar 1990-1991. Hartenlustschool Bloemendaal. Ik kon mij de naam (en achternaam) van Sabine goed herinneren. Ook wist ik dat zij alweer lang geleden door een tragisch ongeval was overleden. Dat heeft toen best indruk op mij gemaakt. Onlangs overleed een vriend van mij, ook veel te jong. De tekst op de rouwkaart doet mij nu ineens aan Sabine denken: ‘De mooiste bloemen worden het eerste geplukt.’. Misschien cliche maar wel waar: Sabine was het mooiste meisje van de klas. En zo, na ruim 15 jaar, hoop ik dat ik haar familie, vrienden en nabestaanden een klein steuntje in de rug heb mogen geven. Sabine wordt niet vergeten.
Lieve leuke Sabine, ik mis haar nog steeds.
Sabien was even in mijn gedachte, dus ik goolge haar naam en kom hier bij deze prachtig geschreven brief over Sabine, het klopt precies. Ook ik heb met Sabien gewerkt (ik zie ook Sabah haar naam staan) Team Relatiebeheer van VROM was een jonge groep mensen en we klikte allemaal met elkaar, dus heel veel gelachen en wat borrels gedronken en Sabien was wel de voortrekker; Ahh kom 1 (met nadruk op één) wijntje drinken… nou daar kon je geen nee tegen zeggen en het was er natuurlijk nooit 1, maar altijd meer 🙂 Ik wist altijd wanneer Sabien aan kwam lopen, je hoorde haar laarzen en haar spijkerbroek en de deur ging open en ja hoor daar waar ze! De laatste dag op kantoor, voor dat ze op zwangerschapsverlof ging nog fijn samen geklets en kop thee gedronken.
Als ze in mijn gedachte is, verschijnt er een glimlach… meisje ik zal je nooit vergeten!
Mooi Nienke, prachtig hoe je Sabine beschrijft.
Vaak, vermoedelijk zeker eens per week, maar waarschijnlijk vaker, denk ik nog aan Bien, aan ons, aan die tijd. Dat laat Bien leven.
Je hebt het echt mooi omschreven. Met Jeroen gaat het goed en Bloem is een mooie lieve -bijna vrouw.
Goh, ik herinner me nog de gezelligheid in Haarlem.
Ach Bien, door dit soort mooie woorden blijft ze leven. Want vergeten worden is niet mogelijk. Niet voor iemand zo bijzonder als Bien.
Liefs, en groetjes
Kris